<$در كوچه باغ فراموشی $>

زن عشق می كارد و كینه درو می كند... دیه اش نصف دیه توست و مجازات زنایش با تو برابر... می تواند تنها یك همسر داشته باشد و تو مختار به داشتن چهار همسرهستی .... برای ازدواجش ــ در هر سنی ـ اجازه ولی لازم است و تو هر زمانی بخواهی به لطف قانونگذار میتوانی ازدواج كنی ... در محبسی به نام بكارت زندانی است و تو ...

او كتك می خورد و تو محاكمه نمی شوی ... او می زاید و تو برای فرزندش نام انتخاب می كنی...او درد می كشد و تو نگرانی كه كودك دختر نباشد ... او بی خوابی می كشد و تو خواب حوریان بهشتی را می بینی ... او مادر می شود و همه جا می پرسند نام پدر .....

نوشته شده در ساعت 1:13 AM توسط Maria

آشنا که باشم
سلامی سرشارم می کند
غریبه که باشم
سرشارتر16/11/84

نوشته شده در ساعت 2:37 AM توسط Maria

دریچه را که گشودم
پرنده پناهنده شد
چهار ستون تنهایی را
سینه مال کاوید
انگار نه سکوت
که همه رقص سپید بالهای او بود
و ترنم خوشِ
آب و
دانه ...

دستانم
آشیان سبز دوستی
و دو آینه کوچک نگاهم
همه لبخند سپید بالهای او

خواب می دیدم
چیزی در افق دور دست
میان دو طاق باز دریچه
بال بال میزند
چشم گشودم
پرنده رفته بود

16/11/84

نوشته شده در ساعت 2:35 AM توسط Maria

آیا می توان بی هیچ ترسی
بی هیچ توجیهی
وبی هیچ قانون و دلیلی
تنها به خاطر آن حس ناب کودکانه
دوست داشت؟

نوشته شده در ساعت 2:34 AM توسط Maria

در کجای نتوانستن آدمیست
آن هجای رهائی بخش
که یافتنش چنین سخت می نماید
و آن افگار پراکنده و بیمار ،
حصارهای بلند،
و خفقان هنجارها که مصلوبشان می شویم
دلم از سرب دمادمی که فرو می برم سنگین است
کاش پنجره را گشوده بودی
و بالهای پرنده را
آسمان،
کوتاه می نماید با ستارگان دور دست
تن زمینی ام ورم کرده
از انباره ی ترسها و تردیدها
و زایش هر باره ی سایه ها
که تن ضعیفمان را در خود فرو میکشند
کاش پنجره را گشوده بودی
و چشمانت را
11/11/84

نوشته شده در ساعت 2:34 AM توسط Maria

دیگر رهایم از سایه سار سیاه و سرد ترس و تردید و اضطراب
رهایم از توهم تلخ تنهائی
رهایم از حسرت ترانه های خوب خواندنی،
لحظه های ناب
دیگر رهایم از کابوس انتظار،
تقلای نجات لحظه های نیمه جان سالهای زندگی،
دقایق مریض لا علاج
رهایم از تفهیم قانون
تفسیر اصالت وجود
نقسیم وجوه مشترک

دلم برای دخترک سالهای دور می سوزد
دیگر از حماقت ترحم،
از ترجمان پیاپی کلام ساده ام بیمار می شوم

19/10/84

نوشته شده در ساعت 2:32 AM توسط Maria

نوشته شده در ساعت 1:33 AM توسط Maria

تا انجا كه يادم مياد تو كتاب ديني دبستان ياد گرفتيم كه

خداوند عالم و عادل است و براي علم و عدل او هيچ حد و مرزي نيست

او به تمام نيازهاي انسان واقف است و براي هر نيازي پاسخي نيز قرارداده است

براي تشنگي آب را آفريده و براي گشنگي غذا

شب را براي آسايش و روز را براي كار...و

چشم داده تا ببينيم

گوش داده تا بشنويم

و...

بزرگتر كه شدم فهميدم كه

خداوند انسان را آزاد آفريده چون به او شناخت ، ادراك و اختيار عطا نموده است

خيلي بزرگتر كه شدم فهميدم

اختيار!! چه دروغ دوست داشتني و هوس برانگيزي كه خيلي از دخترها را به دام انداخته

اگر بخواهي انتخاب كني و بگي نه، انوقت با كمال خونسردي تو صورتت اسيد مي پاشن تا به هيچ كس ديگه نتوني بگي بله

و اگر بخواهي طبق آفرينشت عمل كني ببيني بشناسي تصميم بگيري و انتخاب كني، بزرگترها كه سرشون به تنشون مي ارزه و بهتر از تو صلاحت را ميدونن تو يك روز زيبا و سرشار از زندگي جمع ميشن و براي پاك كردن تو كه لكه ننگ بحساب مياي طبق مراسم سنتي كه براشون شريعت محسوب ميشه آتيشت ميزنن و تا لحظه آخر خاكستر شدن ات را تماشا ميكنن بعد هم شب با خيال راحت مي خوابن چون با غيرت و همتي كه دارن نگذاشتن آبروي چندين و چند ساله اشون به خطر بيافته و سالها به زندگي كثيفشون ادامه ميدن چون حق انتخاب دارن

ادراك؟!! احمقانه ترين جكي كه ديگران تا حالا شنيدن

چون زن عقلش كمه ، چون دو تا زن تحصيل كرده روشنفكر و محقق و دانشمند يا هر كوفت و زهر مار ديگه روي هم به اندازه يك نرينه معتاد مافنگي كه مثل كرم كثيف تو اين دنيا ميلوله ارزش دارند. چون زن با اين عقل معاش ناقصي كه داره نميتونه تشخيص بده و قاضي بشه

تازه همين كرم ميتونه خيلي رسمي و قانوني چهارتا زن داشته باشه هر وقت هم كه دوست داشت هر كيو صيغه كنه

اينها همه اش به خاطر اينه كه زن نصف يك انسان آزاد حساب ميشه و البته اغلب اوقات اصلا انسان حساب نميشه چه برسه به آزاد؟!!

بعد بهم فهموندن كه

اصلا چرا بايد خودم را درگير اين موضوعات بكنم

جاي زن توي خانه است يك جاي امن و راحت كه شكمش را سير ميكنن و لباس تنش ميكنن و هر وقت هم كه دلشون خواست /

مگه يك زن چي بيشتر از اين مي خواهد ؟؟؟!!!!

نوشته شده در ساعت 2:17 AM توسط Maria

There is something around
You can never know
Someone always behind
Wherever you may go

Someone makes you fly
When you’re down and tear
Light your candles up
That’s why you feel cheer

Someone you ask to come
Cuz you’re bloody blue
Then kisses, hugs and loves
You feel as if bloom

Even you make no voice
He hears all your words
He’s here by your side
Cuz He knows all your world

Will never let you down
One day if you come
Call him or pray
A little or some

نوشته شده در ساعت 3:06 AM توسط Maria

شبي عريان و تنها بود
صداي پچ پچي مبهم ميان جنگل انبوه و دريا بود با مهتاب
که لبخندش بروي آب مي لغزيد

چقدر محتاج بودم من به پروازي به آنسوتر
به پروازي پس بودن به آبيها به يک آبي مبهم

*

نگاهي بود که از انسوي نا پيدا مرا مي ديد
صدا در آسمان پيچيد

- چه مي خواهي؟

نگاهم از دويدن ماند
کلامي بر زبان راندم

- راه را اي دوست
- ميان دستهايت چيست؟
- تمام هستي ام ، يک سيب
- ولي با آن نتوان رفت
- چه بايد کرد!
- پس اين جنگل انبوه جمنزاري هست
بعد از آن هم گذري
پس آن يک انارستان است
ميوه اي خواهي چيد از درختي که انارش سرخ است
سيب را بگذار پاي درختي که ميان گذر است
ميروي انسو تر
پشت انبوه درختان انار که مه اي سنگين است

14 3 1372

نوشته شده در ساعت 12:33 AM توسط Maria

سلام

نوشته شده در ساعت 1:54 AM توسط Maria

سالی گذشت
چه آسان به غبارنشست زلال سبز رنگ چشمانت
که سرشار از آرزو بود و زندگی
آرام بخواب و آسوده که رنج بودن در اين کهنه لباس زخم آلوده را از سر گذرانده ای
هزار آه جان کاهت و هزاران هزار نگاه پر التماست هنوز بر جای جای روح خسته ام نمايان است
گلنار همان دخترک سبز دشت گيلان
هنوز اسير سايه های سياه غمم
روحت شاد مادر

نوشته شده در ساعت 12:32 AM توسط Maria

آب
آفتاب
آسمان
آواز
تمامی آنچه که بدان عشق می ورزم
و تمامی آنچه که عشق را در من به ظهور مير ساند
و من هميشه داشتنش را آرزو می کنم

نوشته شده در ساعت 12:12 AM توسط Maria

زن سی ساله

و بيست و نه سال گذشت .....
از آن غروب سرد زمستان
وقتی که دخترکی نحيف چشم بر اين خاک کهنه گشود
و او را مريم نام نهادند.

نوشته شده در ساعت 5:56 AM توسط Maria

اين خانه دلتنگ است
وقتی که می روی
وقتيکه شادی نهان کودکانه را
با بهانه های خود تلخ می کنی
اين خانه دلتنگ است
ای حضور دلنشين عزيز
وقتی که چشم
براشتياق هزار باره ام می بندی
اين قابها تنگ اند
در خانه نگاه من
وقتی که خواهش بودنت
گسترده تر از وجود من است
آه.!
آن کلام کودکانه کجاست
تا تو را صدا کند
با من بمان
ای ترانه لطيف خواندنی

نوشته شده در ساعت 1:03 AM توسط Maria

بخوان
بخوان که صدای تو خوش است مرا
مرا که خروارها صدا در سينه آوار است
مرا که لبريزاز واژه های ناشناخته ام
و آواز را بر بوم های سياه کبود
چون نقشهای ناکشيده نقاش
آرزو می کنم
بخوان که صدای زلال تو تبلور طنين
تارهای زخم خورده من است

نوشته شده در ساعت 12:58 AM توسط Maria

با خود انديشيدم
چرا نمی توانم چون ديگران باشم، ضمخت و بی رحم. بی اعتبار و رسوا گر، چرا حتی نمی توانم احساسی را که منشأ تمامی نفرت است، درک کنم
انگار گنگ شده ام
خسته...........
با ديدگانی تار و غبار آلود
انگار شکستم پس از يک هفته خستگی
چگونه می توان درهائی را جست تا از حجوم وقيح آزار ديگران در امان بود و پناه را آرزو کرد.

با خود انديشيدم
چرا ديگران نمی توانند چون من باشد
؟؟

نوشته شده در ساعت 8:18 AM توسط Maria

امروز آسمان چه تنگ می نمايد
ميان قاب چوبی پنجره
و
پرنده بال بال می زند

آه ... ! نگاه کن
پاهايم...
ريشه در خاک
و دستانم بر تن خشک پنجره
شايد که شاخه های سبز وجود
در آسمان شکوفه کنند

نوشته شده در ساعت 8:28 AM توسط Maria

حجوم هراسهای بی پايان
خاک تفتيته را می گدازد
کاش پنجره ای بودم
نگاه از کوير برگرفته
به شوق پرواز
تن به آسمان بالا گشيده
گريزگاهی بودم از هرآنچه پايبند است
کاش دريچه ای بودم
که فراخ سينه اش آسمان است و نگاهش
حجوم سبز زندگی

نوشته شده در ساعت 3:15 AM توسط Maria

دريچه اي
رو به كوچه باغ
... ستاره آتشين به تماشا نشسته است
بايد روز ديگری باشد
تن به انتهای شب کشانده
تا خود را به سپيدی رنگ پريده طلوعی ديگر
بياويزد
و بودنم را در لحظه های نا گزير زمان
تکرار کند

نوشته شده در ساعت 2:15 AM توسط Maria

تو بهانه ای هستی برای تکرار آنچه در تاريک خانه ذهنم نقش می بندد. تا گاه سنگسنی قاب خالي وجود را با طعم تلخ گذشته ها که از دلتنگی لبريز است دوچندان کنيم.
تو می دانی آنچه را که بر تو می گذرد و هر آنچه را که بر شريان تند ثانيه ها و تنها تو ميدانی و عجب است اگر تو را عاشق بنامم اگر در نقطه کور اين زندگی به درازای لحظه ای به يکديگرگره خورده باشيم.
گاه رد پای خود را در دیگران می جویم و نمی یابم و این بار در تسلسل بی وقفه معانی که در حلقه کلمات تو اسير آمده اند آنچه رخ می نمود گامهای خسته ای است که خوب می شناسشان

نوشته شده در ساعت 7:57 AM توسط Maria

کسی را می شناسم
بر اين باور است که بسیار دوستم می دارد
بسیار
به من عشق ورزیده است

بارها نوشته های ندا را خوانده است
اما حتی نمی داند نام وبلاگ من چیست

نوشته شده در ساعت 10:56 PM توسط Maria

وقتی که آسمان حریر سپید هزار ساله اش را بر شانه های سخت زمین می پوشاند
و زمین چون باکره ای سپید پوش، زیبا و آرام، جلوه گری دیگر میيابد
بهاری در من زنده می شود و شوقی فزاينده در دلم اوج می گيرد
و صورتک آن مریم سالهای خوبی را در دانه های سپید برف که آرام و بی صدا بر من فرو می بارند
و در درخشش نورهای فنازی چراغ گه گاهی رخ می نمایند
می بینم.
و به پاهای لطیف کودکانی می انديشم که در چکمه های پلاستیکی سبزرنگشان کرخ شده اند
و انگشتان ضعیف و کوچکشان را توان تحمل سرما نیست
و زنان رنجکشیده و دردمندی که ...................

خدایا تو را سپاس بخاطر هر آنچه که به ما عطا نموده ای
تو را سپاس برای هر آنچه که عطا ننموده ای
تو را سپاس

نوشته شده در ساعت 10:45 PM توسط Maria

نگاه عبدالله بر دستهاي سپيد گلنار كه در تقار چيزي را جستجو ميكرد خيره مانده بود
دخترك بر تقار خم شده بود و هراز گاه موهاي آويخته از زير سربندش را با دست بكناري مي‌راند و باز با هر تكاني موها ي سرخ‌اش پيشاني سپيد و بلندش را نوازش ميكرد. آفتاب نيمروز صورت دخترك را بر افروخته مي نمود. گلنار از اين جدال بي حاصل مو به تنگ آمد، راست ايستاد و نگاهي به اطراف انداخت سمت راست به چشمه ميرسيد دختركاني مشغول شستن سبدهاي ماش بودند و صداي خنده هاي بي حراسشان از دور شنيده مي شد.
بالادست كوره راهي سنگلاخ بود كه از پشت خانه پدر گلنار از ميان خانه ها و آخورها و چپرهاي خشك و كهنه تن به تپه هاي كنار راه ماشين رو مي‌كشاند.كوره راه خاموش و بي حركت. گلنار نگاهش به سوي ميدانگاه چرخيد. دكان ها و خانه هايي بهم چسبيده كه گوئي در نفير خواب نيمروز گم شده اند.
گلنار سربندش را از سر باز كرد و با حركتي موهايش در هوا پريشان شد بعد موهايش را به هم پيچيدو با حركتي ماهرانه سنجاقي را ميانشان جاي داد و سربند سبزش را بر سر گذاشت و پشت سر گره اي محكم زد. خم شد و تقار را برداشت و به سمت راست كمرش چسباند پاي دامن پرجينش را با دستي بالا گرفت تا از پلكان كنار دكان بالا برود .
غلامحسين پدر گلنار كه درس آخوندي خوانده بود بعد از آنكه از زنجان به دليلي كه هرگز تمايلي به بيان آن نداشت، به گلنگش آمده بود، شايد از آن رو كه پسر بچه هاي تقص و كثيف و ژنده پوش با آب بيني سبز و خشك پشت لبشان بدنبالش صف ميكشيدند و گاهي براي لگد كردن دنباله عبايش ازسر هم بالا ميرفتند و با دهانهاي باز و دندانهاي جابجا كرم خورده و نشسته به او ميخنديدند و زنها كنايه هاي ركيك حواله اش ميكردند، رخت حوضه بر كنده بود و روزها پشت دخل مي نشست و وقت به حساب و كتاب و كسب مي گذراند. دكاني تاريك و كوچك با بوي تند ادويه و اطمعه و اشربه . آخوند منصف بود ، گاه جاي پول آرد مي آوردند و ماش و غيره . آخر مردم اگر در خانه هايشان يك شاهي پيدا نميشد لا اقل نيم من آرد و كيسه ماش و گندمي ميشد يافت.
بام دكان، خانه غلامحسين بود. سمت چپ ده دوازده پله باريك وگلي كه به خانه ميرسيد . گلنار از پله ها بالا رفت در را باز كرد و تقار را روي نيمكت چوبي بالكن گذاشت. خانه اتاقي بود دو در دو با پنجره اي رو به كوره راه، پنجره‌اي دو تاقه كه وسعتش تنها يك سر بود. درون خانه تاريك بود و بي نور گلنار دست برد و چراغ گرد سوزي را كه بر تاقچه بود روشن كرد و از در بيرون آمد دو دست بر نرده هاي چوبي بالكن كه پوشيده از لاله هاي عباسي بود ستون كرد و خود را به سمت چشمه خماند. عبدالله همچنان بي حركت از پشت شيشه هاي جا به جا شكسته و دود گرفته مسجد به او خيره مي نگريست. همه ميدانستند كه عبدالله خواهان عشق گلنار است. جوانكي به قامت بلند و استخواني با چشماني به رنگ آسمان و پوستي سفيد و پريده رنگ

نوشته شده در ساعت 6:41 AM توسط Maria

كلمات بدنبال هم بي هيچ وقفه اي ميدوند ،
محو ميشوند و دوباره تكرارميشوند ، رنگ ميبازند ، مي ميرند و زنده ميشوند
و دوباره جاي ديگر رنگ و جلوه اي تازه مي يابند و مرا به خود ميخوانند.

كاش چشمي بينا تر و گوشي شنواتر ميداشتم
تا از وراي اين دريچه هاي تنگ و بي فروغ چيز تازهاي را به ديدار مي نشستم.

« جاناتان مرغ دريايي»

.كاش شجاعت بالهاي تو را داشتم كه خستگي را حراست نيست.
پرواز تو آواز بلندي است برخاسته از حضيض خاك نمدار آبهاي زمين تا بلنداي قامت برافراشته آسمان.

كاش نوري بر من ميتابيد و بالها ي خاكستريم درخشيدن ميگرفت

هرگز جسارت گشودن آزادانه دريچه تفكراتم رادر خود نيافته ام شايد از آن رو كه زبان الكن ياراي معاني را نداردو پاي رهواريش نيست تا آنچه در من ميگذر از گذر روزگار را همگام با حدوثشان به تجسم درآورد. گاه با خود ميانديشم از اين همه اصرار در نگارشي كه داري از اين همه دغدغه و ناآرامي براي نوشتن و احساس مسئوليتي كه گمان مي بري بايد چيزي را قلم بزني كه شايستة خواندن است و گفتنِ بي حراسِ آنچه كه در يافته اي براي چيست؟ از خردساليت كه يك سر غرق در باز ي سحرآميز قلم و رقص لطيفش با رنگها و آميزشي خدائي بود ، سبز ، سرخ ، آبي بلند آسمان و آسماني كه هميشه تو را به خود ميخواند و تو را به اوج ميكشاند و تو ميباليد ي و با بلوغ ذهنت رنگها به يكباره بيرنگ شدند و هرچه ماند تقابل ميان سياهي بود و سپيدي گاه مينگاشتي و گاه نقش ميزدي هر چه بود همه از يك سنخ بود. و سالها بعد كه هيچ نگفتي و هيچ نكردي شايد از آنرو كه بيمار بودهاي، روزمرگي چيزي كه بدان مبتلا شدهاي
گاه با خود ميانديشم ، هيچ اعتقاديت هست بدانچه كه مي نويسي؟ هيچ باور يت هست به بازي خطير كلام و آنچه بر اين پاره سپيد مي نگاري و هيچ مي شناسي آنكه در تو ميانديشد؟
هنوز در كشاكش مدام خويشتنم و از اين مغاك و از اين حراس كه خاموش بمانم به هذيان افتادهام

« در جريان ادب معاصر توجه كردم كه ادبيات فارسي بدجوري دارد عاميانهميشود، خودش را تحت عنوان ادبيات مردمي دارد ول مي كند دردامن عوامگرائي . يعني هركس چهار تا ليچار و چهار تا جفنگ و چهار تا حش و دشنام را گير آورده و آورده توادبيات و مدعي است كه اين ها ادبيات مردمي است . در واقع برخورد من در با زبان فارسي يك جور مقابله با اين جور ولگاريزه شدن زبان فارسي در ادبيات معاصر بوده ؛ چون زبان يك ملت منحصراً اين نيست ، بلكه تمام زبان مردم است، در تمام وجوه زندگي يك ملت ؛ مكتوب ، گويا و حتي گمشده»

نوشته شده در ساعت 5:08 AM توسط Maria

وقتي كه بي هراس از نگاه ها ي هرز و دوره گرد، ذهن برهنه ات را عرضه ميكني ، در جستجوي كدام چشمي تا بر عرياني تو خيره بنگرد؟
وقتي گذر بيمار گونه زندگي را د ر كوچه ها ي خالي ذهنت تكرار ميكني ، بر نقشهاي كهنه ات كه همه حسرت داشتن عشق مردكي خفته در آغوش ديگري، يا اضطراب چگونگي تكرار مكرر آرزوهاي كوچك است، كدامين نگاه تازه اي خواهد گذشت؟

نوشته شده در ساعت 12:20 AM توسط Maria

در كوچه باغ فراموشي 3/6/81
نماي اول: باغ ، پنجره

پنجره چشم به باغ گشوده است و من هجوم هياهوي مدام زندگي را از دريچه آن احساس ميكنم .
هياهوي روزمرگي و لبخندهايي كه بر چهره هاي مشعوف از خيالي شيرين نقش ميبندد و من چگونگي نبودن ميانشان را تجربه مي كنم

نماي دوم: آسمات تاريك باغ خاموش

پنجره هنوز چشم به باغ دارد و من از دريچه نگاهش پروانه هاي سبز خيالم را در كوچه باغ هاي فراموشي پرواز ميدهم
پروانه هايي از جنس دلتنگي

نوشته شده در ساعت 3:45 AM توسط Maria

دركوچه باغ فراموشي 4/6/81

نماي اول: پنجره ، باغ

صداي سايش پنجره كه بر پاشنه ميچرخد. تصويري روشن از هرآنچه كه در كوچه باغ است
و من دست بر دو سوي پنجره با اشتياقي سرما خورده دمي فرومي كشم . و نگاههم جايي در كوچه باغ گم ميشود.

تكرار هياهوي روز مرگي و دستهائي كه با شوق خيالشان را براي روزهاي آتي هديه خواهند داد.

نماي دوم: نه پنجره و نه باغ جايي كه هيچكدام نيست

نگاهم در شيارهاي خشك و چوبي ميز كارم بدنبال چيزي است ، ذهنم در جستجوي يافتن و
دستانم در تقلاي هميشگي كشتن دقايق سنگين زمان .
آيا آنچه را كه مي توانم شايسته تو خواهد بود؟

نوشته شده در ساعت 3:37 AM توسط Maria

در كوچه باغ فراموشي 5/6/81

پنجره رو به باغ بازمانده است

به لباسهايي مي مانم كه تنگ و نمدار است از فرط سالهايي كه رفته اند از پس خوابهاي خوش نقش جوانيم
و ديگر در آن گنجيدنم نيست.
بتنگ آمده ام چون ناي كه پرنده زلال صدايم را روزني به پرواز نمانده است تا شايد وقت يكه همگان
خيالها ي مجسم خويش را هديه مي دهند ، نغز ترين آواز عاشقانه ام را نثارت كنم.
شايد اگر حرم ناب و هميشه سوزان عشقت كه سينه بر خود روا ميدارد را پروانه خيالم تاب ميآورد،
وقتي كه در آغوش خاكهاي هميشه تبدار ساحل خزر بر بالين سرد و كهنه پدر فارغ از رنجها و دردهاي جانكاهت
آرام خفته اي به سويت پرواز ميدادم
و شب هنگام كه باغ كوچكتان خاموش است در گوشت به نجوا مي خواندم كه:
آرام بخواب اي روح بزرگي كه از عشق آبستني ،
تا هميشه دوستت دارم مادر

نوشته شده در ساعت 3:33 AM توسط Maria

آدم بايد روح بزرگي داشته باشه كه به فكر رفاه همه باشه

بانيان Internet از آن دست آدمهائي هستند كه حس خود خواهي درونشون تنها با ديگر خواهي ارضاء ميشه و به همين دليل هم هست كه هميشه سود حاصله از فعاليتهاي آنها شامل حال همه ميشه
در مقابل آدمهاي حقيري هستند كه خودخواهي روز افزون آنها منشاء اعمال احمقانه اي ميشه و حتي متوجه نيستند كه اين كارها نه تنها نشانه قدرت نيست بلكه حاكي از ضعف و پوچي مفرطي است كه درون اشان را مملو كرده.

نمونه كاملا ملموس اين افراد وجود خانم X در مجموعه NPCI است كه سمت منشي مدير عامل بخش JV را دارد.
كل مجتمع NPCI از طريق شبكه داخلي به سيستم اطلاع رساني Internet مرتبط است يعني هر PC داراي كارت شبكه بوده و از طريق كابل شبكه به شبكه اصلي اينترنت وصل ميشود و شما با روشن كردن كامپيوتر ميتوانيد وارد شبكه اينترنت شويد.

در بخش JV هفت كامپيوتر وجود دارد كه به لطف خانم X و به صورت مخفيانه از دسترسي به شبكه اينترنت محروم هستند . از نظر ايشان تنها كساني كه حق استفاده از اينترنت رادارند، در درجه اول شخص خودش و در درجه دوم يكي از مدير پروژه ها ( و آن هم بدليل اينكه در حوزه آن فرد بخصوص حرفشان خريدار ندارد) ميباشد.

شايد بخواهيد بدانيد كه پس من چگونه به اينترنت دسترسي دارم؟
خوب داستانش طولاني است . در بدو ورود من X به خود اجازه داد كه بطور مخفيانه كابل شبكه را بردارد و برنامه كارت شبكه را نيز از PC من DELETE كند . از آنجائي كه من از طريقي موضوع حق استفاده از Internet را ميدانستم و همچنين اطلاعات مختصري در مورد كامپيوتر نيز دارم فهميديم كه موضوع از كجا آب ميخورد . حدود 3 ماه صبر كردم بعد خيلي دوستانه از ايشان خواهش كردم كه امكانات استفاده از شبكه را در اختيار من قراردهند X هم پذيرفت .

بعد از حدود يكي دو ماه دل مباركشان طاقت نياورد و با يك عمليات فضائي و با در دست داشتن اين بهانه كه يكي از همكاران وارد سايتهاي XXX شده و آثار جرم را مسئول سيستمها ديده و خلاصه چه و چه و چه ..... كه اگر R&D بفهمه كل شبكه JV قطع ميشه و آبروي همه ميره ........ دوباره كابل شبكه كامپيوتر من را قطع كرد و گفت كه فلاني اين كار را كرده ( يه مقام بالاتر ) خلاصه يكي دو ماهي صبر كردم بعد رفتم از يه جائي يه كابل شبكه گرفتم و بصورت مخفيانه دوباره به شبكه وصل شدم.

نوشته شده در ساعت 2:00 AM توسط Maria

كوه هاي برهنه و كهن سالي كه در دور دستها چون تپه ماهور هايي نرم و آرام زير سايه روشن هاي گذر ابرها، آغوش خود را بر پهن دشت غبار آلود خاك گسترده اند و دشتهائي خاموش كه با درختاني سبز و تنومند و جا به جا خانه هاي كوچك ، رنگ زندگي به خود گرفته است، و بر فراز آن آفتاب هميشه سوزان زندگي بخش در پهنه آبي آسمان زلالي كه بيدريغ مرا به خود مي خواند و اين همه در پيش رو .
بر ستيغ كوهي ايستاده ام كه سنگيني ذره ذره اش را بر روح خود احساس ميكنم. جائي كه شايد روزي گلنار نيز بدانجا رسيده بود. انگار كتابي را ميخوانم كه گونه اي ديگر است نه از آن جنس و رنگ و حس و وجودي كه تا كنون ديده ام. انگار هر آنچه ديده ام يكسر مرور خاطرات شيريني بود كه طعم تلخ دلتنگي به خود گرفته است.
پيش رو نويد دهنده است و اميد بخش، اما چنان شوق و شتابي در پاي راهوارم نيست گرچه از راه نيافتاده است. جاري است چون رودي كه به عمد نميرود كه روان بودن لازمه رود بودن است.
لحظه لحظه اي كه ميگذرد چون به پشت مينگرم يكسر دلتنگي است دلتنگيهاي كودكانه ، يك جور آرزوئي كه تكرارش نه ميسر است و نه شيرين . نمي دانم آيا تا كنون دچار چنين حس غريب و ناشناس دلتنگي بوده ايد ؟ نه از آن نوع كه ميشناسيد ، اين جور ديگري است. دلتنگ براي تمام لحظاتي كه داشته ايد حتي براي سكوت اجباري خواب ظهر هاي دم كرده تابستان ، وقتي كه شوق غنچ خنده اي در دلهاي پر التهاب كودكانه پر پر ميزند.
نمي دانم شايد براي عشقي كه در لحظه لحظه گذشته ام روان بوده است دلتنگ هستم شايد براي چيزي كه دارم دلتنگ شده ام ...... ميدانم اما چگونه گفتنش را هيچ نمي دانم.

احساس ميكنم چيزي را كه ميدانستم به گونه اي ديگر دانسته ام زنده تر و عيني تر و ملموس تر از آنچه كه تا كنون شناخته ام

نوشته شده در ساعت 2:19 AM توسط Maria

سلام
سلامي دوباره

نوشته شده در ساعت 2:23 AM توسط Maria

هي فلاني .............
خسته ام

نوشته شده در ساعت 6:40 AM توسط Maria

آواز را دوست ميدارم
نه از آن جهت كه صدايم خوش است
از ان رو كه پرنده زلال صدايم را از قفس سنگين و هزار ساله سينه ام
به آبي ناب آسمانهاي بيكران آفرينش
پرواز مي دهد

آواز را دوست ميدارم
آوازي كه مرا هر لحظه با جان الهي پيوند ميدهد.

نوشته شده در ساعت 6:46 AM توسط Maria

”گر به تنهائي من مي آيي بي صدا آي كه تنهائي من ميشكند
خلوتم آه نگاه و تپش قلب تو را مي شنود
چه غبار آلود است شيشه خلوت من از نفست
و چه نقشي است كه بر خاطر من مي ماند گر تو بر آن بكشي با دستت“

نوشته شده در ساعت 8:46 PM توسط Maria

زماني بيش نيست
اين كوره راه سنگلاخ سرد و متروك
چه طولاني ، چه كوتاه است
چه آرام،
چه پر غوغا و پرآشوب
و بودن چون خزه خشكيده بر ديوارهاي سنگي كهنه
و تنهائي و تنهائي و تنهائي
كه تنهائي چه سنگين است
سنگين است و سنگين است
و در چشمان غمگينت
نگاهي دور تر ،آنسو تر
كه شايد مرحمي باشد
كسي باشد
صداي پاي آن ياريگري باشد
كه مي آيد ، مي آيد؟
نمي دانم كه مي آيد نمي آيد؟!
×
هزاران انتظار دور و طولاني
منتظر بودن و در اين انتظار مردن

×
و تهي دستان زخمينت
كه خالي نيست از رخوت
” كه سرما سخت سوزان است “
و اينجا در اين كوچه باريك و طولاني
كه سنگ فرش سياهش بس مه آلوده است
كه دنيائيست ، دنيائيست ديوانه
تو در زير چراغ برق تنهائي...
صدائي نيست نوائي نيست
كسي فكر نجاتت نيست
دستي نيست كه اينجا
دستها در جيب ، دلها مرده ” سرها در گريبان است “
تو....
تو نيستي
تو در انديشه اي حتي نگاهي نيستي
كه اينجا هيچ نيست
جز نقشهاي رنگ رنگ
گمان بد و پنداري جنون آميز
و بودن همچو آن برگ خزان
خشكيده بر داري تكيده
سخت پيچيده
و آسودن در اين دنياي ديوانه
در اين غوغاي بي انجام
خيالي وهم انگيز است
در اين دنياي ديوانه همه تنها و رنجورند
نه پروازي ، نه فريادي ، نه يك قلب پر از عشقي
كه اينجا قلبها مرده ، دستها خشكيده
لبها سرد و خاموشند
×

فقط ديوارها بر پاست
ديوار تا ديوار
و دستاني كه مي جويند بر اين ديوارهاي سنگي نمدار
نويد يك زماني خوش
و فريادي چه شور انگيز
كه رنجي نيست ، دردي نيست
كه اينجا آسمان آبيست
آسمان زيباست
.......
ولي اينجا هميشه آسمان ابريست
و بودن
چون هزارن خشت خشك و خالي از معني است
هزار توئي چه پيچ درپيچ وطولاني
همه اش ديوارهاي خالي از معني
و تو در گوشه ائي تنها
تنها
در اين تنهائي سنگي به اميدي كه
آن سو ها كسي باشد
كه شايد مرحمي دارد و مي آيد
كه اين زخم سرد و كهنه را آرام مي سازد،
مي جوئي و مي پوي
ولي هرگز نمي يابي
20/10/1371

نوشته شده در ساعت 8:37 PM توسط Maria

پنجره را رو به بيكرانگي بگشاي تا دهليزهاي تاريك و مرطوب وجودت از هواي سرد و سبز بودن لبريز گردد. پاي در فراخناي هستي هاي ناپيدا بگذار تا جوانه هاي وجودت از خاكهاي پيرو كهنه زمين سر برآرند و در آغوش ياسهاي سپيد صداقت ببالند و سر بر آبي لاجوردي آسمانها گذارند.
بگذار تا دانه اي زلال محبت از شرقترين آسمان عشق بر اندام تازه رسته ات چون مائده هاي خدائي از رفيعترين آسمانهاي مه آلوده عشق باريدن گيرند.
بگذار تا قامت سبز و بلند بودنت را هرزه گياهي نيالايد كه تجلي عشقي اهورائي و روحي بزرگ را در چشمان هميشه مهربانت دوست دارم.

نوشته شده در ساعت 9:52 PM توسط Maria

هيچ ميدانستي سالهاست گم شده اي
تو كه از سردي يك جمله شكستي
سالهاست يخ زده اي

نوشته شده در ساعت 10:30 PM توسط Maria

صداي خش خش برگها
و ديگر هيچ

ببين آنجا
افق صورت غمگين خود را
پشت مه پنهان ميدارد
ولي ديگر نمي بارد

ببين آنجا
كه دستهامان ميان آسمان پيوسته ميرويند
وآن سو تر صداي بال و پرهائي

و اينجا
از قنوت دستهامان
آشياني سبز ميرويد
1371

نوشته شده در ساعت 10:29 PM توسط Maria

دلم ميخواد راحت ح رف بزنم بدون دغدغه ترتيب جمله و صنايع ادبي و ايهام و استعاره و تلميح و.......... هزار تا كوفت و مرز ديگه دلم نمي خواهد بنويسم انجوري كه هميشه مي نويسم گرچه انم يه جور حرف زدن از نوعي كه دوسش دارم.
شايد معتقدم كه آنچه نوشته ميشه در قلب ورق وجود داره گاهي اين برگها هيچ اشتياقي از خودشون نشون نميدن شايد آنها هم مثل من از اين همه شكوه و شكايت خسته شدن. از تحمل بار سنگين نوشته هاي سياه.
ديگر بازي با كلمات و تركيبات فريبنده اشون چنگي به دل نمي زنه در واقع ديگه حالم از همه اين كلمات مسخره و پوچ و تو خالي كه به زور آب و رنگ معاني را دنبال خودشون يدك ميكشن بهم مي خوره. ميدونم فقط تو ميدوني كه من چي ميگم تو كه به آگاهي رسيدي حتي اگر حرفي نزنم و چيزي ننويسم فقط تو اي كه مي فهمي. مدتي است كه ديگه نمي تونم بنويسم از هيچ چيز و هيچكس، نه از زندگي . نه از مرگ ، نه از شوق كودكانه پرواز ، ........و نه حتي از گلنار ............
.آه گلنار همه چيز با رفتن تو شروع شد.
همه فهميدن ها .... بيست و هشت سال طول كشيد تا اولين اصل بودن را بفهمم و فهميدني كه بهاي سنگيني براش پرداختم. ...................

بيست و هشت سال طول كشيد تا بفهمم كه هنوز بزرگ نشدم ، ميدوني گلنار .....درونم كسي هست كه حتي يك لحظه نمي تونه فراموش كنه ، همه روزهاي وحشتناكي رو كه عذاب كشيدي و عذاب كشيدي و عذاب كشيدي.
............................آ.............

هيچ كلامي قادر به بيان آنچه كه ميخواهم بگويم نيست . شايد نمي دانم چگونه ، اما اگر ميشد بغض آبستنم كلامي ديگر گونه مي زائيد كلامي از نوع ديگر

نوشته شده در ساعت 8:27 AM توسط Maria

موهاي بلندو حنابسته اش از روي شانه ها تا پايين كمرش را پوشانده بود.صورتي درشت و سفيد، پيشاني بلند و چشماني سبزبا درخششي سرشار از شوق زندگي داشت.
گلنار ميان مزارع گندم ايستاده بود و صدايش را در دامن مه آلود البرز رها ميكرد.اين پهن دشت، دختركان گيلاني چون او را كم به خود ديده است.نه چندان گيلاني كه چشمان هميشه مستش يادآور زيتونهاي سبز رودبار بود و ته چهره درشتش يادآورسيماي پدر، كه ريشه در خاكهاي پير زنجان داشت. ستيغ كوه در گاو گم هوا تيره مينمود. صدايش در دل كوه مي پيچيد و باز به خود ميآمد. گلنار دامن بلند و پر چينش را با دست با لا گرفت و به سوي پايين دشت روان شد. خورشيد پساله كوله بارش را بر مي چيد و پلكهاي خسته اش فرو ميافتاد.

نوشته شده در ساعت 5:37 AM توسط Maria

كودكيم را در سواحل سبز خزر برروي ماسه هاي شسته پلاژ، ميان درختهاي بلند و سربه فلك كشيده تبريزي به خاطر مي آورم .
آن روزهاي دم كرده ظهر تابستان با رقص سايه روشنك هاي درون باغ و نسيم ملايم دريا كه اندام كودكانه ام را يكسر غرق بوسه هاي ترد و تنك مي نمود و شوق آب را در قلب كوچكم چون ماهي كوچكي در تلاطم آبي خزر به رقص وا ميداشت.
بيدار شدنم يكسر به شوق ديدن آبي دريا بود و آسمان بلندش
و آغوش گرم و دلچسب ساحل كه مرا به سوي خود ميخواند.
بايد آنجا بوده باشي تا بداني كودكي سواحل شمال با آن طبيعت هميشه بكر و سرشار كه هر لحظه تو را بيشتر در خود فرو ميبرد، چگونه است. اصلاً بايد آنجا كودكي كرده باشي.
روزهائي كه به زندگي عشق مي ورزيدم، به آسمان زلالش ، به ارتفاع بلند صنوبر، به سينه كش سبز كوه، و به علفهاي هرز باغ كه از عشق بازي اهورائي غرق شبنم بودند. اصلا انگار اين عشق بود كه چون دريا موج ميزد و ساحل را در آغوش ميكشيد و مرا به عمق خود مي خواند .
آن روزها من نيز گونه اي ديگر بودم

نوشته شده در ساعت 8:45 PM توسط Maria

از همه هم وبلاگيهاي عزيزي كه در رفع مشكلات وبلاگي، من را راهنمائي كردند بخصوص نويد و عبدالله متشكرم
ماريا

نوشته شده در ساعت 1:01 AM توسط Maria

در كوچه باغ فراموشي:

آنچه كه هست بايد باشد و هرآنچه كه نيست نبايد.
آنچه از درون سر بر ميآورد اجتناب ناپذير است ، هماني ست كه از تو ميرويد
بي خاك و آب و دانه كه تو خود ذات رويشي.
اگر آفتابت را بشناسي، آفتابگردانهاي قلبت هميشه رو به او خواهند داشت
حتي اگر از كوچه باغ فراموشي گذر كني

نوشته شده در ساعت 10:33 PM توسط Maria

سلام به قلبهائي كه اشراق را مي شناسند

نوشته شده در ساعت 5:44 AM توسط Maria

فراموش خانه

هر روز صبح وقتي كه از خيابان وليعصر به سمت ملاصدرا بريد صف طولاني از عمله هاي بدبختي را مي بينيد كه بوي تن و بدن چرك مردشون مشامتون را ميسوزونه .
هر روز صبح براي يه لقمه غذاي بخور و نمير كه چيزي بيشتر از نون و آب و هوا نميتونه باشه ساعتها كنار پياده رو ميدان ونك و يا هزاران ميدان ونك ديگه ميشينند. كه شايد كسي آنها را براي كاري صدا كنه!
و ما هر روز صبح وقتي كه به نبش ميدان ميرسيم سرمون را بر ميگردونيم و دو دستي بيني امون را ميگيريم تا مبادا بوي گند تنهاي عرق كرده اشون ما را متوجه آنها بكنه و يادمون بياد كه تو تاريك ترين گوشه زندگي، ارواح بزرگي هستند كه از همه چيز زندگي به جز زنده بودن محروم اند.

نوشته شده در ساعت 3:05 AM توسط Maria

آيا تا كنون به اندازه “ واژه اي ” كه نيست
دلتنگ بوده اي؟
آيا ديده اي روح خسته اي
كه تا آخرين نفس
در دستان سرد مرگ بال بال ميزند؟
وقتي كه سينه از كشاكش مرگبارو دم به دم سود و منا
به خس خس افتاده است...
وقتي كه عاشقٍ بودن و محكوم به مردني.....!
آيا ديده اي
ماريا ي كوچكم وقتي كه بچه شد
وقتي كه مرد...؟
چندي است رفته است و من
تصوير او را
در آستان خالي ذهن خود تكرار مي كنم
چندي است رفته است و من
دچار توهم ام
دچار زندگي
دچار بودنم
سود و منا= حاد ترين نوع بيماري عفوني بيمارستاني

نوشته شده در ساعت 7:31 AM توسط Maria

با تشكر از عبدالله عزيز كه اشتباه ام را گوش زد كرد. ديكته درست كلمه نشئه بود باكمال تاسف بخاطر اشتباه تايپي.

نوشته شده در ساعت 2:07 AM توسط Maria

نوشته شده در ساعت 5:25 AM توسط Maria

اي كاش در تصوير اين عكسي كه
كه قاب خاطرات از آن تهي مانده
صداي خنده هاي من به رنگي بود
به رنگ بالهاي شاپركهائي كه عطر مريمي دارد.

نوشته شده در ساعت 4:43 AM توسط Maria

آيا پولكهاي چادر سياه شب
وقتي كه چون ستارگان هميشه،
ميدرخشند بر من فرود خواهند آمد؟
آيا پرواز را بر بامهاي نمور شهر با پاهاي چوبي كوچكم احساس خواهم كرد؟
و نگاهم را به فراخناي هسني هديه خواهم داد؟
من كه پنجره اي رو به بادم....!
و پرنده ام پشت حصارهاي سرخ غروب بال بال ميزند..!
چشمانم را به سوي زلال زندگي خواهم گشود؟
و نبض زمان را دوباره در شريان وجودم خواهم شمرد؟
آيا دوباره چون دانه هاي عريان خفته در هزارتوي خاكي زمين
با نوازش آبي بيرنگ باران
به سوي لحظه هاي سنگين مرگ خواهم دويد؟
و سختي دستان خشك زمين را بر پوست برهنه و تازه رسته ام خواهم شناخت؟
من كه پنجره اي رو به بادم
و پرنده ام پشت حصارهاي سرخ غروب بال بال ميزند
آيا دوباره خواهم سرود؟
آيا دوباره در آينه خالي خيال
شبها كه بر سينه ترد بالشم
چشمان هميشه خسته چوبي ام به خواب ميرود
آواز پر ترنم پرهاي كفتري تكرار مي شود؟

نوشته شده در ساعت 4:23 AM توسط Maria